Heel lang geleden deed ik wel eens een poging om te beginnen met hardlopen. Ik liep dan in alle vroegte de deur uit, zodat ik niemand zou tegenkomen. Maar elke poging mislukte. Na twee of drie keer hardlopen, gaf ik het weer op. Hoe dat kwam?

Omdat ik letterlijk te hard van stapel liep. Ik liep te snel en ik liep te lang. Ik kwam dus afgepeigerd thuis: puffend, hijgend, met steken in mijn zij en dagenlang spierpijn. Geen succeservaring, maar een gevoel van falen, “dat was eens maar nooit meer”.

Jarenlang liet ik hardlopen voor wat het was. Ik fietste dagelijks een uur naar mijn werk, ik wandelde en volgde regelmatig een groepsles in de sportschool. Voor mij was het duidelijk: ik hield gewoon niet van hardlopen.

Totdat ik (vanwege een drukke baan en jonge kinderen) op zoek was naar een sport die ik op elk moment kon doen en waarbij ik lekker buiten kwam. Tja… en toen lag hardlopen weer voor de hand.

Ik pakte het nu anders aan. Ik zocht een hardloopschema voor beginners en besloot me daaraan te houden. Ook als ik nog niet moe was, wandelde ik toch een paar minuten tussendoor, gewoon omdat dat op het schema stond. Ook liep ik niet langer of harder dan het schema voorschreef.

Wat een verandering: ik werd ineens blij van het lopen, omdat het nu wel lukte. Omdat het een lekker gevoel was om te lopen in plaats van een uitputtingsslag. Omdat ik lekker buiten was. Omdat het een moment voor mezelf was. Omdat mijn conditie vooruitging. Omdat ik plezier kreeg in het lopen zelf, ik er energie van kreeg en meer zelfvertrouwen.

Soms liep ik tijdelijk even wat minder kilometers: door een blessure, doordat ik er te weinig tijd voor had (of voor nam), maar ik pakte het hardlopen steeds weer op. En na al die jaren loop ik nog steeds.

Ik heb fanatieke periodes en rustige periodes en af en toe loop ik vooral omdat het van mezelf moet. Maar het voelt áltijd goed als ik de eerste stap weer heb gezet!

Hardlopen, is dat ook (n)iets voor jou?